Appaya Diekshitar

Nederigheid
Appaya Diekshitar (1520-1593) was een grote wijze in het voorgeslacht van Swami Sivananda. Op zekere dag bezocht hij het geboortedorp van zijn vrouw Amma. Zijn bezoek veroorzaakte een grote toeloop van mensen die de beroemde heilige wilden zien. Een oude vrouw, half blind en bijna potdoof, voelde toch dat er iets gaande was. Ze vroeg aan haar buur wat er gebeurde. "De man van Amma is op bezoek", was het antwoord. "Moeten ze voor de man van Amma zo'n beslag maken?" vroeg de oude vrouw. Toen dit de wijze ter ore kwam, zei hij: "In Amma's dorp is Appaya Diekshitars faam die van Amma."

De wijze onderstreepte het zodoende dat nederigheid een noodzakelijke deugd is op het pad van Yoga, het pad dat verlicht en verlost en dat maar een twintigtal centimeter lang is. Het is immers de weg van het hoofd naar het hart.

Swami Sivananda schreef een gedicht over zijn voorouder, dat ik naar beste vermogen vertaalde zonder me evenwel zorgen te maken over rijmwoorden:

There had ris'n the Moghul Empire From the glowing ashes and fire Of the Battle of Panipat, When in a southern Brahmin's hut	Toen het Moghulrijk was verrezen Uit de gloeiende as en het vuur Van de Slag van Paaniepat Werd in de hut van een brahmaan uit het zuiden
Was born a lad that blew again The Vedantic bugle amain, And stirred from slumber and from sloth With the urge of righteous wrath	Een jongen geboren die onstuimig Weer de hoorn van Vedanta blies En die uit hun sluimer en slaap Met de drift van gerechtvaardigde toorn
The guardians of the Vedas, Heirs of the Upanishads, And made them stand alert intent To hear the tune of sad lament	De behoeders van de Vedas, Erfgenamen van de Oepanishads, opwekte. Met nauwlettende aandacht liet hij hen Luisteren naar de wijs van het droevig gejammer
Break forth from India's anguished soul. No longer may they sprawl and loll On downy beds of idleness, Complacent with their past greatness	Dat opwelde uit India's gekwelde ziel. Niet langer mochten ze onachtzaam talmen Op comfortabele bedden van ijdelheid, Ingenomen met hun voorbije grootheid
When loud the manly bugle blared, And the need for action declared. The great Appayya Dikshitar Was a saint, a sage and scholar.	Hij die luid de mannelijke hoorn schalde De nood aan handeling verkondigend. Was de grote Appaya Diekshitar Een heilige, een wijze en geleerde.
He it was the clarion sounded, Our hearts then with éclat bounded; He it was that called in that age To us to guard our heritage.	Van hem was het hoorngeschal Dat onze harten heftig te keer deed gaan; Hij was het die voor ons de tijd inluidde Voor het behoeden van onze erfenis.
Versed was he in philosophy, And e'er did he win the trophy In duels and combats of learning, Leaving, savants with shame burning.	Beslagen als hij was in filosofie Was hij het die altijd de trofee won In geleerde debatten en toen hij vertrok Brandden geleerden met schaamte.
In rhetoric peerless was he, And his fame Pundits did envy And on him much mud they slung; The aspirants to him they clung.	In retoriek was hij weergaloos; Pandits benijdden hem zijn faam; Ze gooiden massa's modder tegen hem aan; Maar zoekers hechtten zich aan hem.
Sweet in praise, of Siva he sang Hymns that with rich melody rang, And devotees still love to sing Hymns by him, among poets a king.	Zoet in lofzang, over Shiva zong hij In hymnen met rijke melodie, Die toegewijden nu nog met liefde zingen; Hymnen van hem, onder dichters een koning.
For aspirants and learned men, With learned skill and acumen, The four schools of thought he surveyed, And their tenets to all conveyed	Voor zoekers en geleerden, Met geleerde handigheid en inzicht Onderzocht hij de vier filosofische scholen. En droeg aan allen hun grondbeginselen uit
In learned treatises and books, Unblemished by jaundiced looks, And in commentaries bejewelled, With Vedic wisdom unexcelled.	In geleerde verhandelingen en boeken, Door vooringenomenheid onbezoedeld, En in commentaren getooid Met onovertroffen Vedische wijsheid.
Like a golden ring on the spire Of the Vedantic shell of fire, Appayya Dikshitar did glisten Among the wheel of lesser men.	Als een gouden ring op de torenspits Van de vuurtoren van Vedanta Schitterde Appaya Diekshitar Onder de kring van mindere mensen.
Once to Tirupathi the sage Went on a lonely pilgrimage, And there the Mahant to him told: "Enter not the fane; it can't hold	Eens ging de wijze naar Tiroepathi Op een eenzame pelgrimstocht Waar de mahant tegen hem zei: "Ga de tempel niet binnen; hij ontvangt
Within its precinct a Saivite; To enter here you have no right." Wrath was the saint and quietly he By occult power did o'ernight change	Op zijn terrein geen Shaivite; Ge hebt geen recht hier binnen te gaan." Vergramd was de heilige en in stilte Veranderde hij 's nachts door occulte kracht
The fane's image of Lord Vishnu To Siva. The Mahant turned blue When in the morn he, aghast, saw Vishnu's image changed to Siva.	Het tempelbeeld van Heer Vishnoe In Shiva. De mahant werd lijkbleek Toen hij 's morgens met ontzetting zag Dat het beeld van Vishnoe nu Shiva was.
To the great sage he now did run And of him humbly beg pardon, And asked the image be restored To the shape he loved and adored.	Hij liep op de grote wijze toe En vroeg hem nederig om vergiffenis En smeekte het beeld weer te veranderen In de vorm die hij liefhad en aanbad.
Such was the great saint Appayya, An incarnation of Siva, Whom men still love and have reverence For his wisdom and intelligence.	Dit was de grote heilige Appaya, Een belichaming van Shiva, Die mensen nog steeds met liefde vereren Voor zijn wijsheid en intelligentie.